Geloof is nooit mijn sterkste punt geweest. Ondanks een goed katholieke opvoeding in mijn jonge levensjaren heb ik het b.v. nooit tot misdienaar geschopt. Gelukkig voor mij en mijnheer pastoor, zullen we maar zeggen. Ook in het kerkkoor was geen plaats voor mij, tot groot verdriet van beide zussen die wel op een kerkelijke carriëre van enige importantie konden bogen.
Ik herinner me dat ik me vreselijk verveelde in de vele missen die ik noodgedwongen bij moest wonen. Toen ik een horloge kreeg (in de 3e klas, voor de jonge lezers: groep 5) had ik dan ook een fijne afleiding. Er zat een schijfje op waar je aan kon draaien. Ik heb overigens nooit gesnapt waar dat nou goed voor was, het scheen iets met duiken te maken te hebben. Niet dat dat horloge het onder water lang uithield, maar voor het onderduiken tussen de preek en de communie was het prima geschikt.
In de jaren die volgden werd het er met mij niet beter op. Ter kerke gingen we alleen nog maar met kerst, maar mijn denkbeelden waren voorgoed ernstig verstoord. Niet zo gek, want bij de geschiedenislessen werd regelmatig duidelijk gemaakt dat onder het mom van religie heel wat zieltjes waren gewonnen, dan wel zonder pardon geronnen.
Een jaar geleden las ik een boek over religie, van de Britse wetenschapper Richard Dawkins. De titel laat weinig te raden over: God als misvatting.
Een fascinerend boek, dat voor mij als niet praktiserend atheïst een ware aha-erlebnis vormt.
In de afgelopen jaren heeft het vele fans maar wellicht net zo veel fanate tegenstanders op de barricaden gebracht. Er zijn heel wat tegen-publicaties verschenen, sommige zelfs met een vergelijkbare omslag. Dat is op zich al hilarisch, omdat op die manier wel erg duidelijk wordt dat de auteurs willen meeliften op het verkoopsucces van degene die ze verketteren. Niets menselijks is de gelovigen vreemd.
Ondertussen is er van het aloude Rijke Roomse Leven niet veel meer over. De kerk speelt al lang geen hoofdrol meer in onze maatschappij en de kerken zitten op zondag nog niet halfvol.
Een toenemend aantal kerken kan het hoofd niet boven water houden en dat is te merken aan de staat van onderhoud.
En dat is erg jammer. Want als atheïst kom ik inmiddels vaker in een kerk dan ooit tevoren. Om te fotograferen vooral. En om te genieten van de sfeer, de geur en de mooie glas-in-lood ramen.
De sint Jan in Den Bosch is een van onze favorieten. Om te illustreren dat er in een kerk ook hard gewerkt wordt plaats ik deze foto. In de hoop dat die prachtige gebouwen nooit verloren gaan.
aan jou is geen koorknaapje verloren gegaan..... Gelezen met tranen in mijn ogen....Fijn dat de vaart van je pen er goed in zit!!
BeantwoordenVerwijderenJij bent bijna een generatie jonger, maar hoe herkenbaar is jouw verhaal.
BeantwoordenVerwijderenIn deze stad, waar ik geboren ben, in deze kerk, waar ik niets vermoedend een plens koud water over mijn net ontkreukte koppie kreeg...
Toen begon de indoctrinatie....
De pastoor thuis, de pastoor op school, de eerste heilige communie, de plechtige communie, het flauwvallen in de kerk, de hostie die bleef plakken, maar welkom was, want je had trek, het gluren naar de laatste mode, het niet proberen in slaap te vallen, het genieten van de wierookgeur, het kijken naar de biechthokjes waar je ook weer eens in moest, maar wat moest je nu weer verzinnen?
De 5 weesgegroetjes na afloop, waar je flink in steggelde. Het valse gezang der gelovigen, die na al die jaren de tekst nog steeds niet uit het hoofd kende. De maanzieke hoofden die werkelijk geloofde dat de Heer hen nabij was.
De opluchting als het voorbij was, en de zondag kon beginnen. De hoogdravende preek, die je later thuis na moest vertellen...anders....
De knappe misdienaartjes, dat vond de pastoor ook.
Dat waren nog eens tijden. Opium voor het volk...wordt er nu gezegd.
Maar heel soms, grijp ik nog naar een lijntje opium....omdat het voordeel van de twijfel ook rust kan geven...heel soms.
Vaak ga ik net als jij, naar een kerk om te ruiken, en de rust te voelen, die de muren en het licht uitstralen.
Om het vast te leggen.
Je moet er toch niet aan denken dat er geen kerken meer zouden zijn....
Heeft het dan toch een beetje geholpen??
De foto is erg mooi, vooral de bewerking van de muren, het licht, en de personen, die net weer een lading drank afgegeven hebben in de pastorie.
Snelheid is dan geboden. Al zijn het er geen 10.
Grt Carine