Unicum (de DSB-story, deel I)

Zo ongeveer mijn hele volwassen leven wordt beheerst door de hoofdprijs van de staatsloterij. Voordat u de verkeerde conclusies trekt: Schrijver dezes is bepaald geen miljonair. Nog niet, want ik heb goede hoop dat het binnenkort eindelijk eens gaat gebeuren. Dat kan ook bijna niet anders, ik doe al zolang mee dat alle wetten der kansberekening ruimschoots zijn overtreden. Bovendien, ik heb er recht op. Vind ik zelf, en dat is voor mij genoeg.

Dit weekend zorgde voor een unicum in mijn persoonlijke relatie met het jackpot-schap. Voor het eerst ben ik namelijk blij dat ik hem niet gewonnen heb. En dat zal ik eens uitleggen:

Het zal je gebeuren. Je wint de jackpot, en tegen de tijd dat je daarachter komt is het groot feest in huis. Je trekt die ene fles Champagne open die je al jaren bewaarde voor het geval dat. Het spul smaakt overigens nog precies zoals je je herinnerde, en je weet weer waarom je die fles zolang bewaart hebt. Dus je gaat met het hele gezin eens stevig uit eten, en de hele dag verloopt als in een droom. Het internet wordt afgespeurd naar de specs van die geweldige droomauto en je partner kijkt alvast naar het huizenaanbod aan de Côte dÁzur (een weinig origineel voorbeeld, maar ik houd de echte droomlocaties toch maar liever onder de pet. Ik hoef  u daar namelijk niet tegen te komen). De Staatsloterij maakt de volgende dag netjes het geld over op je bankrekening en een dag later is die bank op de fles. Zomaar. Als een donderslag bij heldere hemel. Nou ja, zwaar bewolkt was het wel. Maar dat er onweer in de lucht zou zitten....
Van Wouter B. en Nout W. krijg je dan heel royaal nog een tonnetje, maar naar de rest van die 27,4 miljoen kun je fluiten.
Een nachtmerrie lijkt me dat.

Een deel van die nachtmerrie is gisteren uitgekomen. Mijn bank is namelijk failliet. En dat is heel vervelend. Voor mij, want ik moet nu ineens allerlei dingen gaan regelen. Maar financieel valt het allemaal wel mee: met de inhoud van mijn spaarvarken vul je echt die garantiedekking niet op. Anderen zijn erger de dupe. Mensen die meer dan een ton bij DSB spaarden, mensen die hun geld hebben uitgeleend in een achtergesteld deposito. Die zijn dat namelijk allemaal kwijt. Omdat ik klant was bij DSB volg ik de berichtgeving op de voet, en daar ga ik de komende dagen eens ruimhartig verslag van doen. Mijn eigenwijze visie krijgt u er gratis bij. Gekoppeld aan mijn eigen bescheiden ervaringen in de financiële wereld van vandaag moet dat een leesbaar geheel opleveren.

Nu nog een paar passende foto's vinden. Dat is moeilijker. Vandaag heb ik mijn toevlucht genomen tot mijn trouwe redder in de nood. Niet omdat de foto zo toepasselijk is. Maar gisteren zat er een gat in mijn spijkerbroek. Vandaag niet meer, dankzij mijn lief. Vandaar.