Bij vlagen, maar de laatste tijd steeds vaker blijk ik ergens last van te hebben. Het is een heel vervelend gevoel ergens in de onderbuik. Het kan op elk moment opkomen, maar het gebeurt vooral als ik informatie tot me neem. In de praktijk van het moderne leven is dat dus bijna altijd.
Het schijnt me toe dat dat gevoel steeds erger wordt. En ik moet er dan wat mee. Meestal vertaalt het zich in een stukje op mijn blog, maar de laatste weken komt het daar niet meer zo van. Vandaar nu een tweetal voorbeelden van opgespaarde Louis-gevoelens. Ben ik nou zo slim.....?
Mis-dienaren.
In alle commotie over het stelselmatige misbruik van kinderen door sexueel gefrustreerde priesters valt me telkens één ding op waar niemand het over heeft. Je kunt uren vol kletsen met beschouwingen over hoe zoiets heeft kunnen bestaan, en dat is ook ruimschoots gebeurd. Maar niemand heeft de meest voor de hand liggende conclusie getrokken: In welke mate dan ook, de leiders van de R-K kerk weten en wisten al jaren dat misbruik van kinderen voorkwam. En evengoed wisten al die zwartjurken dat dat volgens de wet niet mag. Dat heet een misdaad. Door de feiten achtereenvolgens te ontkennen, te bagatelliseren, en vervolgens de daders vrijuit te laten gaan heeft de kerk zich schuldig gemaakt aan structurele ondersteuning van criminele activiteiten. En daarmee is hier feitelijk sprake van een criminele organisatie. De R-K kerk zou dus verboden moeten worden en zijn leiders vervolgd.
Verkiezingsprogramma's.
Dankzij de controverse tussen een voormalige arbeiderspartij en zelfbenoemde normen-en-waarden voorvechters met een dubieuze grondslag (zie het voorgaande stukje) mogen we binnenkort weer stemmen. Het is de gewoonte om de kiezer op zo'n moment extra in de maling te nemen en daarvoor heeft men het begrip "verkiezingsprogramma" uitgevonden. Maar dat ligt nu wat lastiger dan anders. Want dezelfde monden die ons nu over de streep moeten trekken hebben zeer recent eenstemmig geroepen dat er de komende jaren stevig bezuinigd moet worden. Met dank aan Bos, die de banken zo nodig moest redden. (Over een jaar of 30 zal wel duidelijk worden dat dat helemaal niet nodig was, maar dat terzijde. )
Hoe verkoop je die bezuinigingen nu zo dat mensen toch op jou gaan stemmen? Dat is simpel: je smeert de hele handel over tientallen jaren uit. Dan lijkt het allemaal niet erg meer, mensen kunnen (of willen) toch niet ver vooruit kijken en plannen. Politici zijn overigens ook mensen. Ondertussen zadel je de samenleving wel op met gedrochten van maatregelen, daar komt ingewikkelde wetgeving van, reparaties om e.e.a. draaglijk te houden, ingroeimodellen, afbouwscenario's en meer van dat soort kostbaarheden. Al die wetten moeten namelijk ook uitgevoerd worden en dat kost geld. En dat dan gedurende soms wel 30 jaar.
Wat dat oplevert? Niks. Hoe het dan wel moet? Simpel: Gewoon een eenmalige crisisbelasting heffen. Iedere inwoner van dit land betaalt gemiddeld 500 Euro, dan heb je in één keer 8 miljard in de knip. Zet dat weg tegen een mooie rente (ik weet nog wel een paar banken waar de overheid dat kan regelen, ze zijn er immers zelf de baas) en je hebt het hele bedrag over 10 jaar afgelost.
En schrik niet, armlastige lezer: die 500 Euro is een gemiddelde. We betalen gewoon naar draagkracht. Dus naar inkomen en vermogen. Geen minimum, geen maximum, gewoon de cijfers van de belastingdienst optellen en innen die handel. Ik wed dat elke Nederlander het gevraagde bedrag zo kan ophoesten. En de economie, onze consumptie, heeft daar nauwelijks onder te lijden. En als dat wel zo is is dat pech voor de ondernemers, die betalen op die manier ook mee aan de oplossing.
De partij die dit in zijn program zet heeft mijn stem.
Maar ik vrees dat het niet zo simpel is. Simpele oplossingen zijn namelijk niet in de mode. Het moet allemaal ingewikkeld, onbegrijpelijk en langdradig. En daarom heb ik een besluit genomen:
Ik vertrek. Naar het buitenland.
Goed, het is maar voor één weekend. En dan nog bij onze Zuiderburen. Die er zelf nog een groter zootje van maken. Maar om dat zootje kan ik tenminste lachen. En zo komen we automatisch weer bij het plaatsje Doel terecht, want er moet natuurlijk wel een foto bij dit epistel.
En na het weekend weer aan het werk, bij de overheid nota bene. Het zal wel wennen worden. De vaste lezer is al voorbereid, want de frequentie van mijn blogs is sinds een maand of wat aangepast aan het verwachte nieuwe werkritme.
Maar de blogs die dan nog komen zullen wél getuigen van diepere inzichten, wijdsere (wijzere?) blikken en een intrinsieke perceptie van het vigerende meerjarenplannenbeleid!
Iemand zin in een potje scrabble?
Het schijnt me toe dat dat gevoel steeds erger wordt. En ik moet er dan wat mee. Meestal vertaalt het zich in een stukje op mijn blog, maar de laatste weken komt het daar niet meer zo van. Vandaar nu een tweetal voorbeelden van opgespaarde Louis-gevoelens. Ben ik nou zo slim.....?
Mis-dienaren.
In alle commotie over het stelselmatige misbruik van kinderen door sexueel gefrustreerde priesters valt me telkens één ding op waar niemand het over heeft. Je kunt uren vol kletsen met beschouwingen over hoe zoiets heeft kunnen bestaan, en dat is ook ruimschoots gebeurd. Maar niemand heeft de meest voor de hand liggende conclusie getrokken: In welke mate dan ook, de leiders van de R-K kerk weten en wisten al jaren dat misbruik van kinderen voorkwam. En evengoed wisten al die zwartjurken dat dat volgens de wet niet mag. Dat heet een misdaad. Door de feiten achtereenvolgens te ontkennen, te bagatelliseren, en vervolgens de daders vrijuit te laten gaan heeft de kerk zich schuldig gemaakt aan structurele ondersteuning van criminele activiteiten. En daarmee is hier feitelijk sprake van een criminele organisatie. De R-K kerk zou dus verboden moeten worden en zijn leiders vervolgd.
Verkiezingsprogramma's.
Dankzij de controverse tussen een voormalige arbeiderspartij en zelfbenoemde normen-en-waarden voorvechters met een dubieuze grondslag (zie het voorgaande stukje) mogen we binnenkort weer stemmen. Het is de gewoonte om de kiezer op zo'n moment extra in de maling te nemen en daarvoor heeft men het begrip "verkiezingsprogramma" uitgevonden. Maar dat ligt nu wat lastiger dan anders. Want dezelfde monden die ons nu over de streep moeten trekken hebben zeer recent eenstemmig geroepen dat er de komende jaren stevig bezuinigd moet worden. Met dank aan Bos, die de banken zo nodig moest redden. (Over een jaar of 30 zal wel duidelijk worden dat dat helemaal niet nodig was, maar dat terzijde. )
Hoe verkoop je die bezuinigingen nu zo dat mensen toch op jou gaan stemmen? Dat is simpel: je smeert de hele handel over tientallen jaren uit. Dan lijkt het allemaal niet erg meer, mensen kunnen (of willen) toch niet ver vooruit kijken en plannen. Politici zijn overigens ook mensen. Ondertussen zadel je de samenleving wel op met gedrochten van maatregelen, daar komt ingewikkelde wetgeving van, reparaties om e.e.a. draaglijk te houden, ingroeimodellen, afbouwscenario's en meer van dat soort kostbaarheden. Al die wetten moeten namelijk ook uitgevoerd worden en dat kost geld. En dat dan gedurende soms wel 30 jaar.
Wat dat oplevert? Niks. Hoe het dan wel moet? Simpel: Gewoon een eenmalige crisisbelasting heffen. Iedere inwoner van dit land betaalt gemiddeld 500 Euro, dan heb je in één keer 8 miljard in de knip. Zet dat weg tegen een mooie rente (ik weet nog wel een paar banken waar de overheid dat kan regelen, ze zijn er immers zelf de baas) en je hebt het hele bedrag over 10 jaar afgelost.
En schrik niet, armlastige lezer: die 500 Euro is een gemiddelde. We betalen gewoon naar draagkracht. Dus naar inkomen en vermogen. Geen minimum, geen maximum, gewoon de cijfers van de belastingdienst optellen en innen die handel. Ik wed dat elke Nederlander het gevraagde bedrag zo kan ophoesten. En de economie, onze consumptie, heeft daar nauwelijks onder te lijden. En als dat wel zo is is dat pech voor de ondernemers, die betalen op die manier ook mee aan de oplossing.
De partij die dit in zijn program zet heeft mijn stem.
Maar ik vrees dat het niet zo simpel is. Simpele oplossingen zijn namelijk niet in de mode. Het moet allemaal ingewikkeld, onbegrijpelijk en langdradig. En daarom heb ik een besluit genomen:
Ik vertrek. Naar het buitenland.Goed, het is maar voor één weekend. En dan nog bij onze Zuiderburen. Die er zelf nog een groter zootje van maken. Maar om dat zootje kan ik tenminste lachen. En zo komen we automatisch weer bij het plaatsje Doel terecht, want er moet natuurlijk wel een foto bij dit epistel.
En na het weekend weer aan het werk, bij de overheid nota bene. Het zal wel wennen worden. De vaste lezer is al voorbereid, want de frequentie van mijn blogs is sinds een maand of wat aangepast aan het verwachte nieuwe werkritme.
Maar de blogs die dan nog komen zullen wél getuigen van diepere inzichten, wijdsere (wijzere?) blikken en een intrinsieke perceptie van het vigerende meerjarenplannenbeleid!
Iemand zin in een potje scrabble?
Reacties
Een reactie posten