De ontnuchtering

Een hele week is het rustig geweest op deze plek. En met reden: ik wilde iedereen de kans geven om de vorige blog tot zich te nemen en de uitdaging aan te nemen. 

Wat een deceptie: niet alleen is slechts één inzending ontvangen, ook een enkele druk op de enquete-knop bleek voor het leeuwendeel van mijn lezertjes teveel gevraagd. Wist u dat dit de enige manier is om te zien hoeveel mensen dit levenswerk volgen? 

Lieve lezers! Heeft u enig idee hoe vaak ik de voorbije week met trillende vingers en een hoopvol gemoed op de verversingsknop gedrukt heb? Hoe vaak ik dus totaal ontredderd door het huis heb ge-ijsbeerd, en mettertijd slechts bij zinnen kwam dankzij de niet aflatende aandacht van mijn geliefde? 

Ik zal het eerlijk toegeven: ik heb ernstig overwogen er een eind aan te maken. Gewoon eruit stappen. Mezelf laten meevoeren op die eeuwige stroom gevuld met ledigheid en de sensatie van het niet meer moeten. 

Maar zover kwam het niet. De schrijfimpuls gekoppeld aan mijn inerte drang om in het middelpunt van de belangstelling te staan is sterker dan mijn destructieve ik. 

Dus gaan we gewoon verder. U en ik. 

Met een foto die een weinig symbolisch is voor de wilde maalstroom van emoties die mijn wezen deze week heeft beroerd: Carnaval. 

Carnaval zoals het volgens mij hoort: Een fraaie omgeving, de papen nooit ver weg, een optocht. Maar boven alles die alom aanwezige trieste overtuiging, bij kijkers en deelnemers. Dat wij helemaal geen Carnaval kunnen vieren. Omdat het weer zich daar niet voor leent. Omdat wij het niet in ons hebben om alle zorgen opzij te zetten, volledig onder te gaan in feesten, hossen, en onbezorgd gespring. Want we weten dat er na die drie dagen weer gewoon gewerkt moet worden. Crisis of geen crisis. 

Carnaval, dat vieren ze in Rio. Niet in Nederland, zelfs niet in Thorn. 

O ja, vul die enquete hier rechts nou even in. Het kost je 10 seconden van je leven.