Als een kat in een vreemd pakhuis

Was ik maar gewoon lekker in mijn casa gebleven. Die rotwind ook! Heb ik eindelijk dat zeil uitgevouwen, zand erover zodat het niet meteen wegwaait, blijkt dat ding ook nog opgepompt te moeten worden. En hup, daar gaat ie weer de lucht in. Moet ik hier nu echt straks aan gaan hangen? Hoe doen al die andere gasten dat? En waarom zijn wij de enigen op dat pokkestrand in zo'n wit apepakkie? 

Ik ben verdorie veel te oud voor dit gedoe. Vroeger  ja, dat waren andere tijden. Windsurfen had geen geheimen voor mij, lekker met mijn ouwe camper langs de kust op zoek naar een goeie stek. Lekker met de jongens onder elkaar, westrijdjes rond de boei. 's Avonds altijd lol, wiet en mooie meiden in overvloed. 

Maar ja, er moet ook brood op de plank hè. Die twee kinderen vreten de oren van je kop, en Sophia doet even vrolijk mee. Wat staat dat mens daar nou te doen eigenlijk? Kan ze niet even een handje meehelpen? Als het erop aan komt sta ik toch overal alleen voor. 

Ik had me nooit door Carlos over moeten laten halen tot dit uitstapje. Leuk hoor, "net als vroeger". Maar het is niet net als vroeger. Hoewel, dat witte pak staat hem beduidend beter, die jongen zit niet voor niets twee keer per week in de gym. Ik hoor sophia al weer zeuren vanavond: "Doe jij dat nou eens, in plaats van jezelf elke avond vol te gieten met cerveza's!"

Ik zie ze wel kijken, als die mensen hier. Allemaal een beetje lacherig doen en als ik ze recht aankijk doen ze net alsof ze de andere kant opkeken. En dan die mafkees met zijn camera. Alsof ik niet zie dat ie stiekum foto's van me maakt. Ha, als ie niet oppast zit er zoveel zand in zijn toestel dat al die stomme kiekjes onbruikbaar zijn. Als dat niet gebeurt vraag ik me wel af wat ie met die foto's gaat doen. Als ik maar niet op zo'n domme weblog terecht kom.....

Naschrift redactie: Mea culpa, mea maxima culpa! 

Dit is mijn eigen-wijze ode aan alle kite-surfers. De baai van Roses (Catalaans, Rosas in het Spaans) is een waar paradijs voor windsurfers maar vooral voor het veel avontuurlijker kite-surfen. Zelf heb ik nooit op een surfplank gestaan, dus ontbreekt elk recht van spreken. Op diverse Europese stranden is kite-surfen inmiddels de overheersende watersport en vooral de rituelen erom heen zien er altijd erg ingewikkeld uit. Eenmaal op het water blijkt de kite-surfer een ware acrobaat. 

Door de weersomstandigheden (het waaide echt hard en we werden compleet gezandstraald) heb ik de geportretteerde heer niet op die manier kunnen bewonderen.