Lance en zijn vrienden

Dit is de laatste bijdrage die over de Tour 2009 gaat. De sporthaters onder mijn volgers kunnen dus opgelucht ademhalen. Ik wilde nog een stukje over de onzin van dopingbestrijding schrijven, maar dat kan wachten. Doping is tenslotte altijd een actueel onderwerp.

Als fanatieke Tour-spotter kun je niet om het fenomeen Lance Armstrong heen dit jaar. Hij beheerst de publiciteit al vanaf augustus '08, toen hij zijn come-back aankondigde. Wat me vooral is opgevallen is de mate van verafgoding die hem ten deel is gevallen. Je zult de kenners de kost moeten geven die vóóraf voorspelden dat hij "natuurlijk" wel weer zou winnen.

Nu duidelijk is geworden dat hij puur op snelheid niet meer met de absolute top mee kan steken ineens andere geluiden de kop op. Ik kijk er niet raar van op dat het grotendeels dezelfde kenners zijn die nu kritische kanttekeningen plaatsen bij zijn rentree, maar meer nog bij zijn gedrag.

Hoe deskundig moet je zijn om te weten wat nu langzaam aan duidelijk wordt: Armstrong is alleen teruggekeerd om zijn eigen ploeg op te richten en die een vliegende start te geven. Bruyneel en de trouwe knechten wisten daar allang van en speelden het spel mee. Astana, die rare nationale ploeg van dat achterlijke Borat-landje (lees vooral de info achter de link!) werd van het begin af aan in diskrediet gebracht, iets waaraan de sponsor zelf ook in letterlijke zin heeft meegewerkt.

De enige dissonant was ene Alberto Contador. Die weigerde mee te werken met de grote show en dat liet hij merken ook. Het leverde hem een sabotage-offensief op dat zijn weerga niet kent. Elke stap van Alberto werd door Armstrong cum suis gevolgd en bekritiseerd, elk foutje in de voorbereiding werd uitvergroot en door de kracht van die media-hype (Over 2 jaar twittert echt niemand meer!) kwam hij onder onmenselijke druk te staan.

Dat Contador die druk heeft weerstaan en zelfs heeft omgebogen tot een verpletterende overwinning zegt veel over hem. Ik durf het aan om zijn komende overwinning de meest indrukwekkende te noemen die ik ooit in de sport heb gezien. Hij heeft niet alleen zijn zichtbare tegenstanders overwonnen maar ook de talrijke verraders binnen zijn eigen team overtroefd. Het enige voordeel dat hij heeft van dat team was de tijdswinst in de ploegentijdrit, maar de huidige stand laat zien dat hij dat voordeel niet eens nodig heeft. Als hij echt zijn eigen gang was gegaan had hij het complete peloton op minstens 10 minuten gereden.

Met welke ploeg Armstrong ook komt (RadioShack/Tandy is in de ogen van Nederlanders niet echt een succesvol merk), wie er ook in zijn team gaan rijden en begeleiden: Contador zal daar niet bij zijn. Die gaat lekker naar Caisse d'Epargne, een Spaanse ploeg die volledig in zijn dienst gaat rijden. En hij wint nog minstens 6 keer de Tour. Evenals een paar Giro's en Vuelta's. En als we geluk hebben pakt hij nog wat LBL's en Amstel's mee. Daarmee bewijst hij dat enkel het winnen van 7 Tour's slechts een voetnoot in de wielergeschiedenis zal opleveren. Dichterbij de echte Kannibaal kan niemand tegenwoordig meer komen.

En dat allemaal dankzij de ongelooflijke vernederingen die hij heeft moeten doorstaan. Zo heeft Armstrong onbedoeld dan toch zijn stempel op de gebeurtenissen gedrukt.

De foto: Toen alles nog goed was tussen Lance en mij, het jaar 2005. Ik wilde kost wat kost zijn laatste touroverwinning zien. Dit was bij de start van de etappe in Mourenx, aan de voet van de Pyrenëen. Ene Oscár Pereiro wist die etappe overigens te winnen.