Britse Humor

De Engelse humor is wereldberoemd. Minder bekend is waaróm die Britten zo humoristisch zijn.

Het Engelse volk heeft een hoop eigenschappen die helemaal niet zo grappig zijn. Zo las ik op vakantie dat sommige Engelsen nog steeds denken dat zij het uitverkoren volk zijn. Men schijnt te geloven dat Jezus in zijn jonge jaren voet aan wal heeft gezet op Engelse (Keltische dus) bodem. En daarom vinden deze lieden dat het Engelse volk ver verheven is boven de rest van de wereld. Ik ben al niet zo van het geloof, maar zoiets vind ik wel heel erg ver gezocht.

Het zal wel komen door het eilandbewoners-syndroom. Alle eilanders zijn van nature voorzien van een extra portie xenofobie. Verwar dit in dit geval echter niet met rascisme, want daar hebben Engelsen juist erg weinig last van. Engelsen discrimineren niet op ras, maar op sociale klasse. Echt waar, dat merk je tegenwoordig nog steeds.

Maar goed, dat zijn dus volgens mij geen ingrediënten die bijdragen aan een bijzonder gevoel voor humor. Om maar te zwijgen over het weer en de infrastructuur in dat fraaie land. Engelsen staan erom bekend dat ze graag in de rij staan, het alom bekende queuen. Overal kom je dat tegen, van fast-food restaurants tot op de weg. De Engelse roundabouts zijn de ideale file-makers. Engelsen hebben, in tegenstelling tot ons continentalen, de gewoonte rustig op hun beurt te blijven wachten. Yeah right, zo kom je dus nooit op die rotonde, laat staan er weer vanaf. En dan moet je vooral op de wat ingewikkelder rotondes komen. Zoals deze, in Swindon. Wij zijn erop geweest, maar goed dat ik niet wist dat hij zo berucht is.

Ik weet wel waarom de Engelse humor zo ontwikkeld is. Het volk heeft de dingen die wij vanzelfsprekend vinden zó slecht geregeld, en het systeem is zó star dat je wel zult moeten relativeren. En dat doen ze dus volop.

En in dit geval (we gaan het nu over de foto's hebben lezer!) ligt die humor zelfs op straat. Op het kerkhof eigenlijk. De eerste foto zegt genoeg, de tweede heb ik als bonus toegevoegd om de directe omgeving te tonen. Het bord hoort namelijk bij de uitspanning die hier (we zijn in hartje Oxford) gevestigd is in een kapel. En op het grasveld liggen nog wat graven verspreid.

Op zich is dat al weer humoristisch: wie begint een terrasje op het terrein van een kerkhof?

Juist, de Engelsen dus.