66 jaar geleden

Het was doodstil in het bos. Zelfs de vogels hielden hun snavels. Een waterig zonnetje scheen op het nog vochtige zandpad, tussen de al verkleurende bladeren door. Ze hadden hun fiets aan de rand van het pad gezet en Bertus liep vast naar de steen. Dinie haalde voorzichtig de verse bloemen uit haar fietstas. Lelies waren het deze keer geworden, aangevuld met wat rozen uit eigen tuin. Bertus was begonnen met het schoonmaken. Gelukkig was er in twee weken niet veel vuil geworden, het had dan ook nauwelijks geregend. Bertus mopperde daar wel over. Hoewel hij zijn bedrijf al 6 jaar daarvóór aan zijn zoons had overgedaan bleef hij boer in hart en nieren. Nu was de droogte echter een voordeel. Dinie haalde de verwelkte bloemen weg en stopte ze in een plastic zakje in haar andere fietstas. Zorgvuldig drapeerde ze het nieuwe boeket op de sokkel. Zoals altijd was dat een nauwkeurig werkje, ze was ook niet snel tevreden. Vanaf de weg viel het monument nauwelijks op met zijn grauwe kleuren, dus de bloemen moesten de blikvanger zijn. Niet dat hier veel mensen kwamen, er reden hooguit een paar auto's per dag over de weg. En fietsers natuurlijk, die over het verharde pad aan de andere kant van de zandweg reden. Daar kwam er toevallig net eentje voorbij. Een wielrenner op een fel gekleurde racefiets. Uit haar ooghoek zag Dinie dat de man naar hen keek en het leek alsof hij aarzelde. Ze hoorde de ketting ratelen terwijl de renner zijn benen stilhield. Even dacht ze dat hij afremde, maar iets deed hem blijkbaar besluiten om door te rijden. Het geluid van de fietser verwaterde in de herfstlucht.
Toen alles er weer proper bij lag bleven broer en zus een moment staan. Na zoveel jaar waren alle herinneringen aan die fatale nacht al zo vaak opgerakeld dat het leek alsof het niet echt gebeurd was.Ze was dan ook pas 9 toen het was gebeurd. Maar dit monument vertelde zijn eigen verhaal. Het was goed dat het er uiteindelijk was gekomen.
Even later fietsten ze achter elkaar weer terug over het pad. Aan zijn bewegingen en het gezucht merkte ze dat hij pijn had. Niet voor het eerst vroeg ze zich af hoe lang ze dit samen zouden blijven doen. En als zij het niet meer konden, wie zou hun taak dan overnemen?


Dit verhaaltje is deels echt gebeurd. Op een van mijn vaste routes ligt het bedoelde monument. Het ligt nogal verscholen tussen de bomen, en toen ik het op een dag ontdekte ben ik gestopt en gaan kijken. Mijn fietsstreek ligt vol met herinneringen aan de oorlog, vooral vanwege Operatie Market Garden. Het is fascinerend om deze stille plaatsen te bezoeken en herinnerd te worden aan al die jonge mannen die hun leven waagden voor onze vrijheid.
Ik heb me altijd afgevraagd wie dergelijke plaatsen onderhoudt, vandaar mijn aarzeling toen ik ineens twee oude mensen bij dit kleine gedenkteken zag. Maar soms is een beroep op de fantasie interessanter dan de werkelijkheid.

De foto is overigens gemaakt op de Amerikaanse begraafplaats bij Omaha Beach, Normandië. Klik er vooral even op, dan ben je meteen weer in de actualiteit.