Caravan

Deze blog is een verzoeknummer. Mark verzocht mij in een mail iets over caravans te schrijven.

Dat komt goed uit, want ik ben toevallig expert in die dingen. Nu zou ik kunnen schrijven over het leven VC(vóór de caravan) en daarna (Anno Caravani). Maar dat levert geen interessant leesvoer op.

Dus daarom maar een verhaaltje bij deze foto.

Deze caravan verscheen tijdens ons verblijf in Cirencester (midden Engeland) op de plaats vóór ons. Het bijbehorende gezelschap was boeiend te noemen. Een heer, die de trekauto bereed, en een roedel dames. Dames variërend in leeftijd van volwassen tot puberaal, en qua postuur van volvet tot aangelijnd.

De heer vertrok na het parkeren van de caravan. Op deze camping was het overigens verplicht om dat op een strookje asfalt te doen. Op alternatieve plaatsing op het gras leek de doodstraf te staan, zoals onszelf bij aankomst duidelijk werd. De dames gingen aan de slag met het aankomstritueel: pootjes uitdraaien, voortent opzetten en de boel herschikken. Alleen gebeurde dat duidelijk zichtbaar nogal, nou, laat ik het onbeholpen noemen. De caravan was overduidelijk niet meer de jongste, en dat gold ook voor de accesoires. Maar als je voortent eruit ziet als een mislukte soufflé dan heb je toch echt iets verkeerd gedaan. Dat was ook af te meten aan de hoeveelheid stokken die ongebruikt bleven. Een der dames mikte het hele mikadospel uiteindelijk maar onder de caravan.

Het is ons nog steeds een raadsel waar al het vrouwvolk hun slaapplek vond. De soufflé bood lang niet genoeg slaapplaatsen voor zoveel vrouwelijkheid. En de caravan was duidelijk in gebruik voor de twee volwassenen. Het hele spul ging elke avond trouw naar de vreet- en zuipschuur, waar vermaak op onvervalst Hi-de-Hi niveau gegarandeerd was. Wij zijn daar ook één keer geweest, en het schouwspel was zo kostelijk dat we van verbazing vergaten foto's te maken.

Stipt om elf uur kwam het hele gezelschap dan enigzins zwalkend retour om op onverklaarbare wijze in de soufflé te verdwijnen. Ik heb even gedacht dat er ondergrondse barakken waren, en zelfs dat de voortent een poort naar een ander universum was. Maar dat laatste zal ongetwijfeld met mijn eigen bedenkelijke staat op dat tijdstip te maken hebben gehad.

Het hoogtepunt van het verblijf kwam een paar dagen later toen een der dames bij het ontwaken uit haar beauty sleep blijkbaar behoefte had aan frisse lucht en met een elegante zwaai het raam openduwde. Het resultaat heb ik hier afgebeeld. Het leuke was dat ik het zag gebeuren en ook de reactie van de dame erbij kreeg. Ze verblikte of verbloosde niet, het leek haar allemaal niets te doen. Uren later lag het raam nog steeds op het gras, op ons "grondgebied". Op zo'n moment herinner ik me de aloude jutterswet: "wat ou viendt op ouw terrain dadis fan ouw". Maar wat moet je met een extra caravanraam?

Een dag later kwam de heer weerom, met zijn trekauto. Het gezelschap vertrok zoals het gekomen was, met overigens het raam weer netjes aan de caravan.

Het moge duidelijk zijn dat wij op een totaal andere manier kamperen. Onze caravan staat mooi waterpas, de voortent strak en we houden nooit stokken over. Bij ons blijven de ramen gewoon zitten. En als ze er toch uitvallen dan schamen wij ons diep en zetten de boel weer snel in elkaar.

Wij zijn nette mensen. Wij hebben op de camping maar één slechte gewoonte: We genieten enorm van andermans gepruts en getut. Met tentkampeerders kun je al lachen, maar caravanners zijn echt nog veel leuker.

Alleen daarom al kan ik zo'n ding aanbevelen: Je hoort er eindelijk helemaal bij!

(En nog 3....)