De Elite

Het was dinsdagavond laat. Gerrit had zich teruggetrokken in zijn werkkamer. Zo hoefde hij tenminste niet naar het gemekker van zijn vrouw te luisteren, en kon hij lekker ongestoord surfen. In de hoek stond een groot plasmascherm, afgestemd op Nederland 1. Aan de wand hingen 2 dartborden, fraai weggewerkt achter uitklapbare kasten. Aan de andere kant van de kamer pronkten Gerrit's troetelkindjes. Op een rij stonden 3 klassieke flipperkasten. Hij kon het geluid ervan apart dimmen, want die symfonie aan toeters en bellen werd hem snel teveel. De knipperende lichtjes vond hij juist vrolijk, van het steeds veranderende schijnsel op de muur werd hij vrolijk. Niet dat dat nu nodig was, want dezer dagen was Gerrit weer helemaal in zijn element.

Net toen hij bedacht dat hij nog wel 1 potje op de Firecracker kon doen hoorde hij de begintune van Paul&Pauw. Hij spitste zijn oren en draaide zijn stoel naar de TV. Zoals verwacht zat Plasterk aan tafel. De andere gasten interesseerden hem niet, hij keek en luisterde alleen naar de minister van cultuur. Die onberekenbare flapdrol zou toch geen rare dingen gaan zeggen? In het verleden had niemand van de groep zich druk gemaakt om zijn rare fratsen, hij was simpelweg geen factor van belang. Maar nu het museum een rol ging spelen was hij plotseling in beeld gekomen. Plasterk was een klusje voor Wouter, en dat was hem wel toevertrouwd. Maar je wist maar nooit met die rooie vrijbuiters. Die hadden toch al de grootste moeite om de rangen gesloten te houden. Lekken was de laatste tijd hun hobby.

Naarmate de uitzending vorderde verdween Gerrit's ongerustheid. Plasterk deed het prima. Je kon wel zien dat hij zelf niet geloofde in de dingen die hij uitsprak, en even leek dat verkeerd te gaan toen zijn eigen linkse vriendjes hem de duimschroeven aandraaiden. Dat was op zich natuurlijk heel grappig om te zien, hoe die lui hun eigen nest bevuilden. Maar de cultuurprins mocht niet toegeven, en dat deed hij gelukkig ook niet. Verder dan een oproep tot kunstliefhebbers in den lande kwam hij niet. Het zou wat. Die collectie was nu van hem, van de enige echte CFO van de BV Nederland. En daar kon niemand nog iets  aan veranderen. De boel bij elkaar houden was geen optie, die rommel zou de komende maanden in brokjes op de markt verkocht worden. Hij had ze aan een touwtje, dat curator-baronnetje en seniele ouwe Nout. Die deden precies wat Geriit wilde. Met een brede grijns op zijn gezicht dacht hij terug aan het moment waarop het balletje was gaan rollen.....

Het moet ongeveeer een jaar geleden zijn gebeurd. Hij liep met ferme pas door de directiegang van dat rare gebouw in Wognum en liep de kamer van Dirk binnen. Die man had niet eens een secretaresse, iedereen kon zo bij hem binnenlopen, en Gerrit vond dat zo ontzettend bourgeois. Zijn pogingen om de man wat stijl bij te brengen waren echter allemaal gestrand, en hij had ervan geleerd. Van een boer maak je geen edelman.
Dirk keek op en groette hem, vroeg wat hij voor hem kon doen. Weer zo iets achterlijks. Dat deed je toch niet als je de hoogste baas was? Dan werkte iedereen toch zeker voor jou!
Gerrit vermande zich, verborg zijn afkeer en liet zijn enthousiasme de vrije loop:
- Dirk, goeie smorregens jongen! Ik heb iets heel leuks ontdekt op het net en dat wil ik je even laten zien! Het is echt kicken, dit man, er gaat een hele nieuwe wereld voor je open!
Dirk fronsde zijn wenkbrauwen, en ging een beetje verlegen kijken. Gerrit moest inwendig lachen, Dirk's digibetie was zo schrijnend....
- Ga even aan de kant, Dirk, dan kan ik het je demonstreren. Kijk, dit is de URL, en als je je daar dan aanmeldt, kijk zo, ik gebruik dus nu even mijn nickname natuurlijk, want ik ben er al 2 dagen aan de gang, kijk en dan daar klikken, en moet je dan eens kijken! Dat heet twitter, Lance Armstrong doet het ook, het is retecool en het gaat het bloggen helemaal wegvagen!
- Zei je bloggen? Wat is dat?
Gerrit zuchtte even maar liet zich niet uit het veld slaan.
- Jezus Dirk, waar ben je geweest de laatste jaren man? Bloggen, dan deel je je leven met de hele wereld. Het is perfect voor je netwerk en je PR. Maar twitter blows it away big time! Ik heb al ruim driehonderd berichtjes de wereld ingestuurd, en ik heb al zoveel volgers. Hier, ik zal het je laten zien...
Dirk schrok zichtbaar, en zette zijn bril even recht.
- Maar hoe staat het dan met ons nieuwe bedrijfsmodel, daar ben jij toch mee bezig?
- Je bedoelt de business redesign, Dirk. Ik heb er een paar management consultants op gezet en die werken dat helemaal voor ons uit. Geen zorgen joh, komt helemaal rond.
- Maar we hadden toch afgesproken dat we dat helemaal intern zouden oppakken Gerrit?
- Dit zijn toppers in hun vak Dirk, aanbevolen door een goed vriendje van me. Bovendien, je moet eens leren dat je niet alles zelf kunt doen! Kijk naar mij, ik heb nog nooit iets gedaan en zie hoe ver ik het gschopt heb! 
En hij liet zijn schaterlach door de kamer rollen.
Dirk's blik sprak boekdelen. Hij schuifelde zenuwachtig op zijn stoel heen en weer.
- Toch denk ik dat we dit zelf op moeten pakken Gerrit. En ik bel nu meteen de IT-afdeling om de bevoegdheden aan te passen, zodat niemand in het bedrijf in de verleiding komt om te gaan... hoe heet het ook weer?
Gerrit gaf geen antwoord, hij had zich al omgedraaid. Vóórdat hij de kamer uit was had hij zich voorgenomen om dit uit de klei getrokken keuterboertje kapot te maken. Zijn hele imperium, dat provincieclubje en niet te vergeten dat rotmuseum met die kinderachtige plaatjes. Hij zou niet rusten voordat hij hem alles had afgenomen!