Doorgaan naar hoofdcontent

c@skr@ker

Zoeken in deze blog

Het publiek

november 11, 2009

Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps

Soms is een begeleidend verhaal bij een foto overbodig. Dit is er zo een. Niet omdat de foto zo geweldig is, maar ik heb er hieronder al genoeg over gezegd.

Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts

Les Ailes Picardes

Op de valreep van het weekend plaats ik nog even deze foto. Hij komt uit Koksijde, en het huis ligt aan de boulevard van dat Noordzee-dorp. De Belgische kustplaatsen worden vrijwel zonder uitzondering overheerst door appartementale blokkendozen die een kleuter met Duplo nog mooier kan maken. Hier en daar staat er plotseling een gebouw van enige architectonische waarde tussen. Zoals deze. Afgezien van het ornament heb ik niet kunnen ontdekken wat de associatie met vleugels behelst. En wat Picardische vleugels zijn hoop ik ooit nog te leren. Google heeft me er in ieder geval niet mee kunnen helpen. Wellicht dat een van de lezers het weet?

Stephan (2)

Verspreid over het wintercircus hangen 200 portretfoto's van Vanfleteren. De grote ronde zaal waar ik gisteren een foto van toonde bevat de grootste afdrukken. De impact van de foto's is enorm. Het grote formaat speelt daar een rol in, de uitstekende verlichting, en de overweldigende indruk van de ruimte. Maar de foto's zelf maken de meeste indruk, en zo hoort dat ook. Er is veel te zeggen over de manier waarop Vanfleteren zijn modellen fotografeert. Vaak kiest hij voor een frontale aanpak, en hij komt ermee weg omdat zijn modellen een markante kop hebben. In andere gevallen plaatst hij hen in een omgeving die als thuis bij ze past. Maar ons viel iets heel anders op aan de foto's. Hij speelt met onscherpte op een ongebruikelijke manier. Niet door de scherptediepte te beïnvloeden tijdens het maken van de foto zelf, maar door de bewerking achteraf. En dat gebeurt vaak op een rigoreuze manier. Delen van het gezicht worden volkomen onscherp gemaakt. Vaak zijn dat neuzen

Zwabbervoet

Het land is in shocktoestand. De val van onze regering en het onzalige gekluns dat daaraan vooraf ging is in één klap vergeten. Al die opgeblazen humbug over de veiligheid op straat is overbodig geworden, want het hele volk zit uitgeteld voor de kijkbuis. Het is stil in Nederland, want door de dwaze aktie van slechts één persoon hebben we een nooit verwacht verlies geleden. De natie is in diepe rouw, want Sven is zijn tweede goud kwijt. En dat kwam niet door eigen falen maar door een bemoeizuchtige coach. Een verkeerde wissel. Hoe is het toch mogelijk? Nou, dat zal ik u eens haarfijn uitleggen. Die coach heet namelijk Gerard Kemkers en die ken ik een beetje. Nee, niet persoonlijk, hoewel het na jaren investeren in zitvlees om de afloop van die ellenlange allround toernooien mee te maken wel zo voelt. Vooral de 10 kilometer is een beproeving die de vergelijking met de zwaarste Oosterse meditatietechnieken glansrijk doorstaat. Goed, die Kemkers dus. Dat was vroeger een verdienstelij

Mogelijk gemaakt door Blogger