Onder deze welluidende titel rond ik mijn zeer korte serie met bespiegelingen op het jaar 2009 af. De cabaretiers die op oudejaarsavond optraden hebben namelijk één ding pijnlijk duidelijk gemaakt: Terugkijken kan stomvervelend zijn.
Dat heeft overigens niet zoveel met de inhoud van het jaar te maken, maar veel meer met de kwaliteiten van beide heren. Jan Jaap en Guido werden een dag later nog maar eens met hun neus op de feiten gedrukt door de onvolprezen meester van het genre. Wie de kans heeft gemist om dé televisie-uitzending van 2010 (nu al, en daar kan geen wereldkampioenschap of tourwinst tegenop) te zien raad ik aan om te zoeken naar de herhaling van Freek's nieuwjaarsconference. De man is alweer 65 maar beheerst nog steeds de kunst om zijn publiek anderhalf uur te boeien met als effect dat ik buikpijn van het lachen afwisselde met semi-diepzinnig gepeins over de zin van het bestaan. Zó hoort een oudejaarsvoorstelling te zijn, ook al was het dan een dagje later.
Na Freek komt een terugblik op het jaar door mij als mosterd na een copieus 6-gangen diner. Liever sluit je zo'n maaltijd af met koffie, cognac en een dikke sigaar uit eigen doos. En een goed gesprek:
Weet u aan wie ik me het meest geërgerd heb in 2009? Niet aan Ab Osterhaus (de heren Ab&Ab kregen er overigens ook van Freek nog stevig van langs), hoewel zijn optredens model stonden voor de huidige bange indek-mentaliteit. Ook niet aan Geert W of één van zijn talrijke tegenstanders. Politiek is sowieso niet mijn favoriete onderwerp, je komt er vaak pas na decennia achter hoezeer die lui gewetenloos hebben zitten liegen. En als ze een keer niet liegen zijn ze ziende blind, en ook dat zie je pas als het kalf al lang ontbonden is. In dat kader scoort een zekere Mr. A. van Agt hoge ogen.
Hoog op de lijst van vervelende mannen scoort de "advocaat" die het wereldrecord "presentator beledigen" in handen heeft. Met zo'n advocaat heb je geen tegenpartij meer nodig. Dat zo iemand met zijn porum op de buis blijft komen zegt overigens alles over de nietsontziende drang van de media om het volk te shockeren. Enig masochisme is de presentatoren wel aan te rekenen.
Meer in de persoonlijke sfeer (zie mijn serie over de bank) scoren de veroorzakers van het DSB-drama hoge ogen. Dirkie, Wellink, Bos en Zalm: het zijn allemaal makkelijke keuzes. Maar wij hebben ons geld inmiddels terug, minus de gemiste rente uiteraard. Ik hou het maar bij een foto, ter markering van het debacle:
De titel "Hufter van het jaar" kan alleen terecht komen bij de sport. Keus genoeg in die categorie. Overigens, geen enkele naam op mijn lijstje is van een vrouw. Vrouwen zijn geen hufters, ze zijn hooguit een beetje dom. Kijk naar een willekeurig interview met een schaatsster en je weet genoeg. Niet voor niets gaan die vrouwen dóór met schaatsen tot ze er letterlijk bij neer vallen. En zelfs dan weten sommigen niet wat stoppen is. Het besef dat ze nooit meer op hoge hakken kan gaan shoppen is voor Miss Timmer geen reden om het bijltje erbij neer te gooien.
Het zou ook te makkelijk zijn de titel aan een voetballer te geven. Die jongens krijgen als puber tenslotte alles al op een presenteerblaadje, en dat zijn prima ingrediënten voor behoorlijk hufterig gedrag.
Je kunt dan niet om Wesley Sneijder heen. Niet omdat zijn huwelijk op de klippen liep, en ook niet omdat hij daarna het huwelijk van een palingzanger voorkwam. Wel omdat hij het bestond om zijn eigen teamgenoten herhaaldelijk tot op het bot te beledigen. Het meest flagrante incident was wel toen Sneijder bij het ontbijt aan reservekeeper Piet Velthuizen vroeg hoeveel hij nou eigenlijk verdiende. Nadat Piet naar eer en geweten antwoord gaf kwam "onze" Wesley terug met de constatering dat dat salaris dan precies 20 maal in dat van hem paste.
Lekker collegiaal, maar toch lang niet goed genoeg voor de felbegeerde titel. Ik voorspel overigens dat het gedrag van heer Sneijder (en mogelijk van andere jongeheertjes in Oranje) er de oorzaak van wordt dat de voetballers voortijdig retour komen uit Zuid Afrika.
Naar wie gaat die titel dan wel? Eerlijk gezegd is er eigenlijk geen competitie. Één persoon steekt met kop en schouders boven iedereen uit. Laat ik de situatie nog eens met u doornemen:
In het wielrennen ben je oud als je midden dertig bent. De meeste renners stoppen dan, omdat ze weten dat alles alleen maar minder wordt. Dat deed dit heerschap ook. Hij had 7 Tourzege's op zak en was veelvoudig miljonair. Hij overwon kanker op jonge leeftijd en werd vanaf dat moment vrijwel continu met dopinggebruik geassocieerd. Maar nooit werd er iets bewezen, en dan ben je dus onschuldig.
In 2008 besloot hij een comeback te maken. Carlos Sastre had net de Tour gewonnen en de 7-voudige winnaar vond het maar niks. Hij kon het nog steeds veel beter. Zijn rentree kon maar bij één ploeg plaatsvinden: Astana, dat rare Kazachstaanse team waar zijn kameraad Bruyneel inmiddels als ploegleider werkte. Er was maar één probleempje en dat heette Alberto Contador, die ook voor Astana reed. De Spanjaard aasde ook op de Tourzege na zijn gedwongen afwezigheid in 2008 (buiten zijn schuld) en zijn eerste zege het jaar daarvoor.
In een uitgekiende media-campagne twitterde de oude kampioen zijn teamgenoot helemaal gek. Elk foutje van Contador in het voorseizoen werd uitvergroot en belachelijk gemaakt. Het Tour-team werd zorgvuldig samengesteld om de oude man te dienen en hij leek in eerste instantie te slagen. Maar Contador bezweek niet onder de druk. Hij weerstond de interne stalorders die alleen maar ten doel hadden om hem te laten verliezen. Op de eerste serieuze berg reed hij weg en won daar de Tour. Tijdens het verdere verloop van de wedstrijd nam de kritiek absurde vormen aan, maar hij reageerde met zijn benen en won niet alleen de Tour, hij vernederde ook de oude kampioen.
En die kan daar niet tegen. Hij liet na de tour geen mogelijkheid onbenut om Contador alvast te beschadigen in de aanloop naar de Tour van 2010. Hij startte met Bruyneel een eigen team, nam direct de meeste goede renners van Astana mee, en kwam daarna met dit interview in de Telegraaf. Het was voor mij de klap op de vuurpijl.
Lance Armstrong is de Hufter van het Jaar. En voor 2010 is hij ook alvast genomineerd. Want iemand die een totaal gebrek aan zelfkritiek paart aan grenzeloze arrogantie en egoïsme komt altijd weer bovendrijven. En vergeet niet dat hij al enkele jaren genoemd wordt als toekomstige president van zijn land. Als dat ooit gebeurt emigreer ik naar Mars.
Dat heeft overigens niet zoveel met de inhoud van het jaar te maken, maar veel meer met de kwaliteiten van beide heren. Jan Jaap en Guido werden een dag later nog maar eens met hun neus op de feiten gedrukt door de onvolprezen meester van het genre. Wie de kans heeft gemist om dé televisie-uitzending van 2010 (nu al, en daar kan geen wereldkampioenschap of tourwinst tegenop) te zien raad ik aan om te zoeken naar de herhaling van Freek's nieuwjaarsconference. De man is alweer 65 maar beheerst nog steeds de kunst om zijn publiek anderhalf uur te boeien met als effect dat ik buikpijn van het lachen afwisselde met semi-diepzinnig gepeins over de zin van het bestaan. Zó hoort een oudejaarsvoorstelling te zijn, ook al was het dan een dagje later.
Na Freek komt een terugblik op het jaar door mij als mosterd na een copieus 6-gangen diner. Liever sluit je zo'n maaltijd af met koffie, cognac en een dikke sigaar uit eigen doos. En een goed gesprek:
Weet u aan wie ik me het meest geërgerd heb in 2009? Niet aan Ab Osterhaus (de heren Ab&Ab kregen er overigens ook van Freek nog stevig van langs), hoewel zijn optredens model stonden voor de huidige bange indek-mentaliteit. Ook niet aan Geert W of één van zijn talrijke tegenstanders. Politiek is sowieso niet mijn favoriete onderwerp, je komt er vaak pas na decennia achter hoezeer die lui gewetenloos hebben zitten liegen. En als ze een keer niet liegen zijn ze ziende blind, en ook dat zie je pas als het kalf al lang ontbonden is. In dat kader scoort een zekere Mr. A. van Agt hoge ogen.
Hoog op de lijst van vervelende mannen scoort de "advocaat" die het wereldrecord "presentator beledigen" in handen heeft. Met zo'n advocaat heb je geen tegenpartij meer nodig. Dat zo iemand met zijn porum op de buis blijft komen zegt overigens alles over de nietsontziende drang van de media om het volk te shockeren. Enig masochisme is de presentatoren wel aan te rekenen.
Meer in de persoonlijke sfeer (zie mijn serie over de bank) scoren de veroorzakers van het DSB-drama hoge ogen. Dirkie, Wellink, Bos en Zalm: het zijn allemaal makkelijke keuzes. Maar wij hebben ons geld inmiddels terug, minus de gemiste rente uiteraard. Ik hou het maar bij een foto, ter markering van het debacle:
De titel "Hufter van het jaar" kan alleen terecht komen bij de sport. Keus genoeg in die categorie. Overigens, geen enkele naam op mijn lijstje is van een vrouw. Vrouwen zijn geen hufters, ze zijn hooguit een beetje dom. Kijk naar een willekeurig interview met een schaatsster en je weet genoeg. Niet voor niets gaan die vrouwen dóór met schaatsen tot ze er letterlijk bij neer vallen. En zelfs dan weten sommigen niet wat stoppen is. Het besef dat ze nooit meer op hoge hakken kan gaan shoppen is voor Miss Timmer geen reden om het bijltje erbij neer te gooien.
Het zou ook te makkelijk zijn de titel aan een voetballer te geven. Die jongens krijgen als puber tenslotte alles al op een presenteerblaadje, en dat zijn prima ingrediënten voor behoorlijk hufterig gedrag.
Je kunt dan niet om Wesley Sneijder heen. Niet omdat zijn huwelijk op de klippen liep, en ook niet omdat hij daarna het huwelijk van een palingzanger voorkwam. Wel omdat hij het bestond om zijn eigen teamgenoten herhaaldelijk tot op het bot te beledigen. Het meest flagrante incident was wel toen Sneijder bij het ontbijt aan reservekeeper Piet Velthuizen vroeg hoeveel hij nou eigenlijk verdiende. Nadat Piet naar eer en geweten antwoord gaf kwam "onze" Wesley terug met de constatering dat dat salaris dan precies 20 maal in dat van hem paste.
Lekker collegiaal, maar toch lang niet goed genoeg voor de felbegeerde titel. Ik voorspel overigens dat het gedrag van heer Sneijder (en mogelijk van andere jongeheertjes in Oranje) er de oorzaak van wordt dat de voetballers voortijdig retour komen uit Zuid Afrika.
Naar wie gaat die titel dan wel? Eerlijk gezegd is er eigenlijk geen competitie. Één persoon steekt met kop en schouders boven iedereen uit. Laat ik de situatie nog eens met u doornemen:
In het wielrennen ben je oud als je midden dertig bent. De meeste renners stoppen dan, omdat ze weten dat alles alleen maar minder wordt. Dat deed dit heerschap ook. Hij had 7 Tourzege's op zak en was veelvoudig miljonair. Hij overwon kanker op jonge leeftijd en werd vanaf dat moment vrijwel continu met dopinggebruik geassocieerd. Maar nooit werd er iets bewezen, en dan ben je dus onschuldig.
In 2008 besloot hij een comeback te maken. Carlos Sastre had net de Tour gewonnen en de 7-voudige winnaar vond het maar niks. Hij kon het nog steeds veel beter. Zijn rentree kon maar bij één ploeg plaatsvinden: Astana, dat rare Kazachstaanse team waar zijn kameraad Bruyneel inmiddels als ploegleider werkte. Er was maar één probleempje en dat heette Alberto Contador, die ook voor Astana reed. De Spanjaard aasde ook op de Tourzege na zijn gedwongen afwezigheid in 2008 (buiten zijn schuld) en zijn eerste zege het jaar daarvoor.
In een uitgekiende media-campagne twitterde de oude kampioen zijn teamgenoot helemaal gek. Elk foutje van Contador in het voorseizoen werd uitvergroot en belachelijk gemaakt. Het Tour-team werd zorgvuldig samengesteld om de oude man te dienen en hij leek in eerste instantie te slagen. Maar Contador bezweek niet onder de druk. Hij weerstond de interne stalorders die alleen maar ten doel hadden om hem te laten verliezen. Op de eerste serieuze berg reed hij weg en won daar de Tour. Tijdens het verdere verloop van de wedstrijd nam de kritiek absurde vormen aan, maar hij reageerde met zijn benen en won niet alleen de Tour, hij vernederde ook de oude kampioen.
En die kan daar niet tegen. Hij liet na de tour geen mogelijkheid onbenut om Contador alvast te beschadigen in de aanloop naar de Tour van 2010. Hij startte met Bruyneel een eigen team, nam direct de meeste goede renners van Astana mee, en kwam daarna met dit interview in de Telegraaf. Het was voor mij de klap op de vuurpijl.
Lance Armstrong is de Hufter van het Jaar. En voor 2010 is hij ook alvast genomineerd. Want iemand die een totaal gebrek aan zelfkritiek paart aan grenzeloze arrogantie en egoïsme komt altijd weer bovendrijven. En vergeet niet dat hij al enkele jaren genoemd wordt als toekomstige president van zijn land. Als dat ooit gebeurt emigreer ik naar Mars.
Ik dacht dat Arnold Schwarzenegger president zal worden?:-)Dan emigreer ík naar Mars!
BeantwoordenVerwijderenTja, over Lance zullen jij en ik altijd van mening blijven verschillen...