Heavyweight Champ

Van een schokkende ervaring kun je pas spreken als er iets onverwachts gebeurt. En onverwacht was de gebeurtenis die mij vorige week overkwam bepaald niet. En het overkwam me bij nader inzien ook niet, ik riep het gewoon over mezelf af. Ik schrok er niet eens van want het zat er al lang aan te komen. Niet gewenst maar toch gekomen.

Waar ik het over heb? Ik ga maar eens een zeer persoonlijk "stukje" leed met u delen, beste lezer, en het is een gewichtig onderwerpje. Jaren lang, toen de groei er nog volop in zat, was ik broodmage en zou een goed figuur geslagen hebben als marathonloper. Niet alleen vanwege de uitgekiende voeding die je als kamerbewoner tot je neemt, maar ook gezegend met een genetisch bepaalde snelle stofwisseling, danste ik lichtvoetig door het leven. Toen de BMI nog niet bestond brak ik al laagte-records, want met mijn lengte is namelijk niets mis. Achteraf gezien had ik toen mijn toekomst moeten zoeken in de wielrennerij, want met een dergelijke bouw ben je gemaakt om de hoogste bergen over te vliegen. Maar dat kwam er niet van en mijn bankbalans lijdt er nog dagelijks onder. Een andere balans, die van de weegschaal, begon in de loop der jaren echter ook te kraken. Haast onmerkbaar veranderde mijn fysiek en dat bleef niet onopgemerkt. In eerste instantie leidde het tot complimentjes, want mensen kijken nu eenmaal liever naar een goed gevulde jonge god dan naar een gratenpakhuis. Geef ze maar eens ongelijk. Gestimuleerd door de goedbedoelde opmerkingen gooide ik er nog een schepje bovenop: de Bourgondische kant van het leven werd uitgebreid verkend. En ik moet zeggen: met veel plezier en toewijding.
Aan sommige ongemakken merkte ik wel dat er iets veranderde, maar zolang de confectionneur in de rekken nog over grotere maten beschikt leek er weinig aan de hand: Van broekmaat 50 naar 56 lijkt een enorme stap, maar als je daar ruim 20 jaar over doet valt het niet eens zo op.
Lastiger is het als je je eigen schoenen niet meer kunt strikken, of als je kinderen op zaterdagochtend als nieuwste tijdverdrijf het springen op papa's dikke buik hebben verzonnen. Maar voor alles is een oplossing, want de commercie heeft de instapper en Nintendo niet voor niets tot ons gebracht.
En zo dijde ik maar uit, me bij elke psychologische grens voornemend er nu toch eindelijk iets aan te moeten doen. Soms kwam het daar ook van, ik herinner me de methode van ene Montignac in het bijzonder. Toen bleek dat je van die engerd geen boterhammen met kaas meer mocht eten was de lol er snel vanaf. Het grootste voordeel van dat dieet heb ik wel in mijn voedingspatroon opgenomen: als goede Fransoos was hij namelijk helemaal vóór het nuttigen van enkele goede glazen wijn tijdens de maaltijd. Zo zit er in elk dieet wel iets goeds, maar het verzamelen van "best practices" schijnt in die sector helemaal niet goed te werken.

Maar nu is er dus een grens overschreden. Welke? Dat doet er niet toe. Nee, echt niet. Het is geen mooi rond getal, zoveel kan ik wel verklappen. Daar ben ik jaren geleden al onopgemerkt voorbij gegaan.
Vorige week begon daarom mijn persoonlijke afvalrace, en na een redelijk sucesvolle eerste week durf ik die met u te delen. Vandaar dat ik vanaf nu vrijwel dagelijks mijn vorderingen wereldkundig maak, middels een grafiekje in de rechterkolom. Het is groot genoeg om de lijn te volgen, en klein genoeg om bepaalde details te verbergen. Er moet tenslotte nog wat te raden overblijven in het openbare leven van de blogger.